فَقَدِ اصْطَنَعْتَ عِنْدِی یَا مَوْلَایَ مَا یَحِقُّ لَکَ بِهِ جُهْدِی وَ شُکْرِی، لِحُسْنِ عَفْوِکَ وَ بَلَایِکَ الْقَدِیمِ عِنْدِی وَ تَظَاهُرِ نَعْمَایِکَ عَلَیَّ، وَ تَتَابُعِ اَیَادِیکَ لَدَیَّ، لَمْ اَبْلُغْ اِحْرَازَ حَظِّی، وَ لَا اِصْلَاحَ نَفْسِی. (علویه، ص: ۴۹۷, س:۷)
وَ لَوْلا اِحْسانُکَ اِلَیَّ، وَ سُبُوغُ نَعْمایِکَ عَلَیَّ، ما بَلَغْتُ اِحْرازَ حَظّی، وَ لَا اِصْلاحَ نَفْسی. (سجادیه، ص: ۳۷۶, س:۱۴)