وَ اَمِتْهُ (الظّالم) بِغَیْظِهِ اِنْ اَمَتَّهُ وَ اَبْقِهِ بِحَسْرَتِهِ اِنْ اَبْقَیْتَهُ وَ قِنِی شَرَّهُ وَ هَمْزَهُ وَ لَمْزَهُ وَ سَطْوَتَهُ وَ عَدَاوَتَهُ وَ الْمَحْهُ لَمْحَةً تُدَمِّرُ بِهَا عَلَیْهِ، فَاِنَّکَ اَشَدُّ بَاْساً وَ اَشَدُّ تَنْکِیلاً. (کاظمیه، ص: ۱۲۶, س:۱۵)
وَ اَمِتْهُ (الظّالم) بِغَیْظِهِ اِذَا اَمَتَّهُ، وَ اَبْقِهِ لِحُزْنِهِ اِنْ اَبْقَیْتَهُ. (هادویه، ص: ۱۹۵, س:۱)