محصیها

آهٍ اِنْ اَنَا قَرَاْتُ فِی الصُّحُفِ سَیِّیَةً اَنَا نَاسِیهَا وَ اَنْتَ مُحْصِیهَا، فَتَقُولُ: خُذُوهُ، فَیَا لَهُ مِنْ مَاْخُوذٍ لَا تُنْجِیهِ عَشِیرَتُهُ، وَ لَا تَمْنَعُهُ قَبِیلَتُهُ. (علویه، ص: ۱۴۰, س:۱۰)

آهٍ اِنْ اَنَا قَرَاْتُ فِی الصُّحُفِ سَیِّیَةً اَنَا نَاسِیهَا وَ اَنْتَ مُحْصِیهَا فَتَقُولُ: خُذُوهُ، فَیَا لَهُ مِنْ مَاْخُوذٍ لَا تُنْجِیهِ عَشِیرَتُهُ، وَ لَا تَنْفَعُهُ قَبِیلَتُهُ یَرْحَمُهُ الْمَلَاُ اِذَا اُذِنَ فِیهِ بِالنِّدَاءِ. (علویه، ص: ۴۷۸, س:۱۶)