اِلَهِی وَ سَیِّدِی وَ کَمْ مِنْ عَبْدٍ ... قَدْ اُدْنِفَ بِالْجِرَاحَاتِ اَوْ مُتَشَحِّطاً بِدَمِهِ تَحْتَ السَّنَابِکِ وَ الْاَرْجُلِ یَتَمَنَّی شَرْبَةً مِنْ مَاءٍ اَوْ نَظْرَةً اِلَی اَهْلِهِ وَ وَلَدِهِ وَ لَا یَقْدِرُ عَلَیْهَا وَ اَنَا فِی عَافِیَةٍ مِنْ ذَلِکَ کُلِّهِ. (کاظمیه، ص: ۶۷, س:۱۴)