اِلَهی دعَوْتُکَ بِالدُّعاءِ الَّذی عَلَّمْتَنی، فَلا تَحْرِمْنی جَزاءَکَ الَّذی عَرَّفْتَنی، فَمِنَ النِّعْمَةِ اَنْ هَدَیْتَنی لِدُعایِکَ، وَ مِنْ تَمامِها اَنْ تُوجِبَ لی بِه مَحْمُودَ جَزایِکَ. (سجادیه، ص: ۴۲۷, س:۱۶)
اللَّهُمَّ لَوْ لَا اَنْ اُلْقِیَ بِیَدِی، وَ اُعِینَ عَلَی نَفْسِی، وَ اُخَالِفَ کِتَابَکَ ... لَمَا انْشَرَحَ قَلْبِی وَ لِسَانِی لِدُعَایِکَ وَ الطَّلَبِ مِنْکَ وَ قَدْ عَلِمْتُ مِنْ نَفْسِی فِیمَا بَیْنِی وَ بَیْنَکَ مَا عَرَفْتَ. (صادقیه، ص: ۲۱۵, س:۵)