فَعِنْدَ الموتِ ... صِرْتُ جَسَداً بَیْنَ اَهْلِی، یَصْرُخُ وَ یَبْکُونَ حَوْلِی، وَ قَدِ اسْتَوْحَشُوا مِنِّی، وَ اَحَبُّوا فُرْقَتِی، وَ عَجَّلُوا اِلَیَّ کَفَنِی، وَ حَمَلُونِی اِلَی حُفْرَتِی فَاُلْقِیتُ فِیهَا لِجَنْبِی، وَ سُوِّیَتِ الْاَرْضُ عَلَیَّ مِنْ فَوْقِی. (نبویه، ص: ۳۱۰, س:۱۰)