اِلَهِی وَ سَیِّدِی وَدَدْتُ اَنْ اُقْتَلَ وَ اُحْیی سَبْعِینَ اَلْفَ مَرَّةٍ فِی طَاعَتِکَ وَ مَحَبَّتِکَ سِیَّمَا اِذَا کَانَ فِی قَتْلِی نُصْرَةُ دِینِکَ وَ اِحْیَاءُ اَمْرِکَ وَ حِفْظُ نَامُوسِ شَرْعِکَ ثُمَّ اِنِّی قَدْ سَیِمْتُ الْحَیَاةَ بَعْدَ قَتْلِ الْاَحِبَّةِ وَ قَتْلِ هَوُلَاءِ الْفِتْیَةِ مِنْ آلِ مُحَمَّدٍ صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ. (حسینیه، ص: ۱۷۵, س:۱۲)