مَوْلَایَ وَ سَیِّدِی، وَ کَمْ مِنْ عَبْدٍ اَمْسَی وَ اَصْبَحَ قَدْ دَنَا یَوْمُهُ مِنْ حَتْفِهِ وَ قَدْ اَحْدَقَ بِهِ مَلَکُ الْمَوْتِ فِی اَعْوَانِهِ، یُعَالِجُ سَکَرَاتِ الْمَوْتِ وَ حِیَاضَهُ ... وَ اَنَا خِلْوٌ مِنْ ذَلِکَ کُلِّهِ. (کاظمیه، ص: ۷۰, س:۵)
یَا سَاقِیَّ بِمُوَانَسَتِهِ مِنْ نَمِیرِ حِیَاضِهِ. (هادویه، ص: ۱۹۷, س:۱۳)