سُبْحَانَ مَنْ اِذَا تَنَاهَتِ الْعُقُولُ فِی وَصْفِهِ کَانَتْ حَایِرَةً عَنْ دَرْکِ السَّبِیلِ اِلَیْهِ، وَ تَبَارَکَ مَنْ اِذَا غَرِقَتِ الْفِطَنُ فِی تَکْیِیفِهِ، لَمْ یَکُنْ لَهَا طَرِیقٌ اِلَیْهِ، غَیْرَ الدِّلَالَةِ عَلَیْهِ. (علویه، ص: ۶۳, س:۱۷)