تظلنی

وَ اَجْزَلِ عَطِیَّتِکَ وَ الْفَضِیلَةِ لَدَیْکَ وَ الرَّاحَةِ مِنْکَ، وَ الْوَسِیلَةِ اِلَیْکَ، وَ الْمَنْزِلَةِ عِنْدَکَ، مَا تَکْفِینِی بِهِ کُلَّ هَوْلٍ دُونَ الْجَنَّةِ، وَ تُظِلُّنِی فِی ظِلِّ عَرْشِکَ یَوْمَ لَا ظِلَّ اِلَّا ظِلُّکَ. (حسنیه، ص: ۱۰۰, س:۱۶)

آهِ وَا خَطییَتاهُ کَیفَ تُقِلُّنِی الاَرْضُ اَمْ کَیْفَ تُظِلُّنِی السَّماءُ. (سجادیه، ص: ۴۳۳, س:۹)