فَاَنْتَ اِذَا شِیْتَ مَا تَشَاءُ حَرَّکْتَ مِنْ اَسْرَارِهِمْ کَوَامِنَ مَا اَبْطَنْتَ فِیهِمْ وَ اَبْدَاْتَ مِنْ اِرَادَتِکَ عَلَی اَلْسِنَتِهِمْ مَا اَفْهَمْتَهُمْ بِهِ عَنْکَ فِی عُقُودِهِمْ بِعُقُولٍ تَدْعُوکَ، وَ تَدْعُو اِلَیْکَ بِحَقَایِقِ مَا مَنَحْتَهُمْ بِهِ. (حسینیه، ص: ۱۵۳, س:۲)