ثُمَّ دَعَوْتُکَ مُقْتَحِماً فِی الْخَطِییَةِ فَاَجَبْتَنِی، وَ دَعَوْتَنِی وَ اِلَیْکَ فَقْرِی فَلَمْ اُجِبْ، فَوَا سَوْاَتَاهُ وَ قُبْحَ صَنِیعَاهُ، اَیَّةَ جُرْاَةٍ تَجَرَّاْتُ، وَ ایَّ تَغْرِیرٍ غَرَّرْتُ نَفْسِی! (علویه، ص: ۲۰, س:۱۱)
لَا اِلَهَ اِلَّا اَنْتَ سُبْحَانَکَ وَ بِحَمْدِکَ، ظَلَمْتُ نَفْسِی وَ تَجَرَّاْتُ بِجَهْلِی، وَ سَکَنْتُ اِلَی قَدِیمِ ذِکْرِکَ لِی وَ مَنِّکَ عَلَیَّ. (علویه، ص: ۳۷۳, س:۱۳)