وَ اطْمَاَنَّتْ بِنَا الدّارُ فی جَنّاتٍ تَجْری مِنْ تَحْتِهَا الاَنْهارُ عَلَی سُرُرٍ مُتَقابِلینَ لَا یَمَسُّهُمْ فیها نَصَبٌ وَ لَا یَمَسُّهُمْ فیها لُغُوبٌ وَ ما هُمْ مِنْها بِمُخْرَجینَ، بِمَنِّکَ وَ طَوْلِکَ وَ جُودِکَ وَ فَضْلِکَ وَ عافِیَتِکَ وَ کَرَمِکَ. (سجادیه، ص: ۳۰۸, س:۱۸)
وَ اجْعَلْنی وَ جَمیعَ اِخْوانی ... فی نَعیمِ الْجَنَّةِ مُقیمینَ، وَ فی دارِ الْمُقامَةِ خالِدینَ، لا یَمَسُّهُمْ فیها نَصَبٌ وَ ما هُمْ مِنْها بِمُخْرَجینَ. (سجادیه، ص: ۴۹۳, س:۱)