بادامة

یَا اِلَهِی فَاَیَّ نِعَمِکَ اَشْکُرُ، مَا ابْتَدَاْتَنِی مِنْهَا بِلَا اسْتِحْقَاقٍ، اَوْ حِلْمَکَ عَنِّی بِاِدَامَةِ النِّعَمِ، وَ زِیَادَتَکَ اِیَّایَ کَاَنِّی مِنَ الْمُحْسِنِینَ الشَّاکِرِینَ وَ لَسْتُ مِنْهُمْ؟ (علویه، ص: ۱۱۷, س:۱۰)