(لِابْنِ عَمِّهِ الَّذِی شَتَمَهُ): یَا رَبِّ هُوَ حَقِّی قَدْ وَهَبْتُهُ لَهُ وَ اَنْتَ اَجْوَدُ مِنِّی وَ اَکْرَمُ، فَهَبْهُ لِی وَ لَا تُوَاخِذْهُ بِی، وَ لَا تُقَایِسْهُ. (صادقیه، ص: ۷۰۲, س:۱۸)
اَللّهُمَّ اجْعَلْ ما اَجْرَی (الشَّیْطانُ) عَلَی لِسانی مِنْ لَفْظَةِ فُحْشٍ اَوْ هُجْرٍ اَوْ شَتْمِ عِرْضٍ اَوْ شَهادَةِ باطِلٍ اَوِ اغْتِیابِ مُوْمِنٍ غایِبٍ، اَوْ سَبِّ حاضِرٍ وَ ما اَشْبَهَ ذلِکَ، نُطْقاً بِالْحَمدِ لَکَ. (سجادیه، ص: ۱۱۳, س:۷)