سُبْحَانَ مَنْ اَدْمَجَ قَوَایِمَ الذَّرَّةِ وَ الْهَمَجَةِ اِلَی مَا فَوْقَهُمَا مِنْ خَلْقِ الْحِیتَانِ وَ الْفِیَلَةِ وَ وَاَی عَلَی نَفْسِهِ اَنْ لَا یَضْطَرِبَ شَبَحٌ مِمَّا اَوْلَجَ فِیهِ الرُّوحَ اِلَّا وَ جَعَلَ الْحِمَامَ مَوْعِدَهُ، وَ الْفَنَاءَ غَایَتَهُ. (علویه، ص: ۶۴, س:۱۹)